احیای هنر «سوزن‌دوزی» در دستان بانوان خراسان‌شمالی

به گزارش ایرنا، در دل کوچه‌های قدیمی شیروان، جایی که دیوارهای کاهگلی هنوز یادگار روزگاران گذشته‌اند، چراغی روشن مانده است؛ چراغی که با دستان بانویی به نام «طومار رضایی» و دخترش «مهسا سیناییان» جان گرفته و هنر فراموش‌شده‌ای را دوباره به زندگی بازگردانده است.
این دو زن با همت، عشق و صبوری، «سوزن‌دوزی» هنری اصیل و ریشه‌دار در فرهنگ اقوام محلی را از زیر غبار فراموشی بیرون کشیده‌اند و حالا، نه‌تنها خودشان بلکه ده‌ها زن دیگر را نیز با این هنر به آینده‌ای روشن پیوند داده‌اند.
نخ‌هایی که قصه می‌گویند

کارگاه کوچک آن ها تنها متر است با سقفی کوتاه و دیوارهایی کاهگلی; اما همین فضای ساده مامن امید ده ها زن است
اینجا خبری از تجهیزات مدرن یا دستگاه‌های خودکار نیست. تنها صدای یک‌نواخت و آرام چرخ‌های خیاطی است که با هر چرخش، قصه‌ای تازه می‌نویسد.

سوزن ها آرام در پارچه فرو می روند و نخ ها نقش هایی می آفرینند که هر کدام ریشه در تاریخ و فرهنگ مردم این سرزمین دارد

زنانی که دور هم نشسته اند هر کدام با لبخندی محو و نگاهی پر از امید بخیه می زنند; بخیه هایی که نه فقط پارچه را که دل های خسته را هم به زندگی گره می زند
مادری که رؤیا را زنده کرد، دختری که راه را گشود
سال بود. با همت دخترم مهسا و عشق به این هنر، تصمیم گرفتم دوباره سوزن‌دوزی را احیا کنم و این‌ها را طومار رضایی با لبخندی می‌گوید که در چشمانش برق امید دیده می‌شود.

او ادامه می دهد ابتدا چند نفر بودیم و سفارش ها اندک بود; اما وقتی مهسا شروع به معرفی کارها در فضای مجازی کرد همه چیز تغییر کرد و کم کم سفارش ها بیشتر شد و مجبور شدیم نیروهای بیشتری جذب کنیم
مهسا هم با هیجان از روزهای آغازین کار تعریف می‌کند: این هنر داشت فراموش می‌شد. اما من باور داشتم که اگر آن را نشان مردم بدهیم، حتماً دوباره می‌درخشد.
از اینستاگرام شروع کردم و بعد به گالری‌های تهران و مشهد رفتم. همین شد که حالا زن در این مسیر همراه ما هستند.
سوزن‌دوزی؛ هنر زندگی

سوزن دوزی تنها یک هنر تزئینی نیست هر قطعه آن بخشی از هویت زنان و مردان این سرزمین است
در گذشته با سوزن‌دوزی، لباس عروسی می‌آراستند، بقچه جهیزیه می‌دوختند، آیینه و شانه را تزئین می‌کردند و حتی حلقه‌های تاهل زنان با نخ‌های رنگی معنا پیدا می‌کرد.

امروز هم این هنر همچنان زنده است; در رومیزی ها کوسن ها کیف ها و حتی دکوراسیون خانه های مدرن

رضایی با غرور می گوید بعضی ماه ها هزار قطعه تولید داریم بعضی وقت ها هم کیف لباس روتختی کوسن… همه دست دوز و پر از عشق
زن، قصه از امید

این کارگاه فقط محل کار نیست; خانواده ای بزرگ است زنانی از تا ساله از روستاهای اطراف می آیند دور هم می نشینند کار می کنند یاد می گیرند و با دست های خودشان آینده ای تازه برای فرزندانشان می سازند
یکی از هنرجویان می‌گوید: هر روز هشت ساعت کار می‌کنیم. اینجا فقط کارگاه نیست، مثل خانه دوم ماست. وقتی بخیه می‌زنم، حس می‌کنم دارم زندگی‌ام را دوباره می‌سازم.

رضایی با افتخار می افزاید نفر غیرمستقیم و پنج نفر مستقیم با ما کار می کنند خیلی هایشان از کمیته امداد آمده اند
قرار است غرفه‌هایی برایشان فراهم شود تا محصولات خودشان را بفروشند. این یعنی استقلال و عزت برای زنانی که سال‌ها فرصت نداشتند.
رنجی به نام فروش و بازار

با همه این زیبایی ها مشکلات هم کم نیست رضایی با آهی می گوید کار ما رصد تولید است و رصد فروش و خراسان شمالی محروم است نمایشگاهی برگزار نمی شود مسافر کم می آید و صنایع دستی به درستی معرفی نشده اند
برای فروش مجبوریم به تهران و مشهد برویم. اگر حمایت شود، این هنر می‌تواند صادرات گسترده داشته باشد.

او از کمبود حمایت ها گلایه دارد چند بار به عنوان بانوی کارآفرین برتر انتخاب شدم اما در شهر خودمان حتی یک حمایت درست ندیدیم فقط بازدیدی کوتاه داشتند و وعده هایی دادند که هیچ وقت عملی نشد
وقتی سوزن امید می‌دوزد
با همه این سختی‌ها، در کارگاه کوچک شیروان چراغ‌ها خاموش نمی‌شوند. صدای چرخ‌ها همچنان در گوش می‌پیچد و نخ‌ها همچنان در پارچه‌ها نقش می‌آفرینند. اینجا زنانی هستند که با هر بخیه، نه‌تنها هنری کهن را زنده می‌کنند، بلکه آینده‌ای روشن‌تر برای خانواده‌هایشان می‌سازند.
سوزن‌دوزی در دستان این مادر و دختر، فقط یک هنر نیست؛ روایتی است از ایستادگی، امید و زندگی.

هر بخیه پیوندی است میان گذشته و امروز و هر نخ رنگی جرقه ای از امید در دل خانواده ای که با عشق می دوزند و با افتخار زندگی می کنند

مدیر سایت

با عرض درود تیم نوای بامداد همواره سعی داشته بر روی پوشش خبری خراسان بزرگ و شمال کشور ایران با محوریت اقتصادی اخرین اخبار ها را پوشش دهد